Βρισκόμαστε στη Λυκόβρυση, μία από τις δύο δημοτικές ενότητες του Δήμου Λυκόβρυσης-Πεύκης, στην Αττική και συγκεκριμένα στη Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου.
Το φιλμ ανοίγει με ένα πανοραμικό πλάνο της περιοχής. Τα επιβλητικά τείχη της μονής ξεχωρίζουν αφού εξωτερικά μοιάζουν με τείχη από ενετικό φρούριο. Ο φακός καταγράφει έναν δρόμο σε ένα κατάφυτο τοπίο με ένα λευκό αυτοκίνητο σταματημένο στην άκρη και έναν άντρα να πλησιάζει προς το μέρος του. Στην συνέχεια μας δείχνει μια ταμπέλα χωρίς να διακρίνουμε τι γράφει κ ένα τζιπ να βγαίνει από ένα στενό.
Η κάμερα μας δίνει πλάνα από τα τείχη της μονής και την είσοδο καταλήγοντας σε δυο ταμπέλες που γράφουν «Απαγορεύεται εις τους προσκυνητάς να εσθίωσι κρέας εντός του ιερού της Μονής χώρου» και η δεύτερη “Η Μονή παραμένει ανοικτή από ανατολής μέχρι δύσεως του ηλίου. Μετά την δύσιν του Ηλίου οι προσκυνηταί δεν γίνονται δεκτοί». Βλέπουμε απόψεις απ’ το προαύλιο της μονής και μια ταμπέλα που μας ενημερώνει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα εντός χώρου της.
Δυο γυναίκες ετοιμάζονται να μπουν στο μικρό εκκλησάκι που φιλοξενεί την θαυματουργή εικόνα της Αγίας Ειρήνης και το οποίο «επικοινωνεί» με τον υπόλοιπο χώρο ενώ υπάρχουν ακόμα δυο ταμπέλες καρφωμένες στο δέντρο με τους κανόνες της μονής.
Ο κινηματογραφιστής είναι μέσα στο ναό. Μας δείχνει το εσωτερικό του καθώς και τους προσκυνητές να ανάβουν ένα κεράκι. Η εικόνα αλλάζει με τον κόσμο να βγαίνει απ’ την μονή. Ο φακός στέκεται για λίγο σ’ έναν ηλικιωμένο άντρα και έπειτα σε μια γυναίκα που περπατάει σ’ ένα χωράφι και δείχνει κάτι στην κάμερα.
Το φιλμ κλείνει με το λευκό αυτοκίνητο να αναχωρεί και τον φακό να εστιάζει σε ένα ξύλινο κάρο.
*Η Μονή ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε στα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Είναι ένα όμορφο γυναικείο μοναστήρι που καλύπτει μια περιοχή 50 στρεμμάτων. Το μοναστήρι ακολουθεί το παλαιό Ημερολόγιο, το λεγόμενο Ιουλιανό, το οποίο διαφέρει κατά 13 ημέρες (νωρίτερα) από το Γρηγοριανό που χρησιμοποιείται σήμερα στον Δυτικό Κόσμο.