Μεταφερόμαστε εβδομήντα και χρόνια πίσω, σε ασπρόμαυρο φιλμ στον κήπο της γιαγιάς του κινηματογραφιστή. Τα πλάνα είναι από τον πατέρα του μιας και ο ίδιος τότε ήταν ένας πεντάχρονος μπόμπιρας. Παρακολουθούμε τις στιγμές χαράς από πολύ κοντινά και αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα. Διαπιστώνουμε πως τα ίδια διαχρονικά παιχνίδια ταξίδεψαν μέσα στον χρόνο, δίνοντας γέλιο ακόμα και στα παιδιά του σήμερα.
Το φιλμ ανοίγει με στιγμές χαλάρωσης για κάποιους, και ποδηλατάδα για τις γυναίκες της παρέας. Μαλλιά με ελαφριές μπούκλες πιασμένα στην άκρη, παντελόνια ως τον αστράγαλο για τις γυναίκες, λιλιπούτεια φορεματάκια για τα κοριτσάκια. Για τους άντρες κουστούμια, κοντά παντελονάκια και καζάκες για τους μικρούς νεαρούς. Τα κορίτσια ποζάρουν, ο σκύλος κάνει την εμφάνιση του κυνηγώντας το μπαλάκι του, ένα παιδί πυροβολεί έναν αόρατο εχθρό, και το ζευγάρι μοιράζεται τρυφερές στιγμές. Παιδιά τους περικυκλώνουν αποζητώντας να λάβουν και οι μεγάλοι μέρος στο παιχνίδι.
Ένας πύργος από παιδιά το ένα πάνω στο άλλο, και εναλλασσόμενα πρόσωπα σε χορευτικά μοτίβο. Η παρέα συνεχίζει με το ομαδικό παιχνίδι περνά, περνά η μέλισσα όπου παρακολουθούμε τις δυο αρχηγίνες καθώς ενώνουν τα χέρια τους αντικριστά δημιουργώντας μια αψίδα όπου περνά η ουρά των παιδιών πιάνοντας το τελευταίο παιδάκι.
Το φιλμ κλείνει με το γύρω, γύρω όλοι, άλλο ένα ομαδικό παιχνίδι που γεμίζει ακόμα και σήμερα χαρά τα παιδιά.